Αριστο το αρεστο!

Πάνε σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια από το ιστορικό, και χωρίς εισαγωγικά ιστορικό, επιμένω, «Εσύ αποφασίζεις». Μια τηλεοπτική σειρά του «Μέγκα», με τον Γιάννη Βούρο να δαχτυλοδείχνει σε κοντινό πλάνο, τον καθένα και την καθεμιά, τηλεθεατή, που μπορούσε τηλεφωνώντας σ' έναν αριθμό, να αποφασίζει πώς θα τελειώσει το κάθε επεισόδιο. Ο γιος θα πάει με την καλόκαρδη μάνα ή με την κακούργα πεθερά; Και ώ! του μη αναμενόμενου, το κοινό διάλεγε την πεθερά. Σχόλια, αναλύσεις, υψηλή τηλεθέαση. Τα αναμενόμενα για την πρώτη της ελεύθερης τηλεαγοράς «διαδραστική» εκπομπή.
Τότε, το καινοφανές έμοιαζε και αθώο. Κάποιοι ψιθυρίζαμε ή και φωνάζαμε για την ανάγκη μελέτης και περισυλλογής σε ό,τι αφορά τη διαβρωτική επίδραση της ψευδαίσθησης του κοινού ότι ελέγχει τα μαζικά μέσα κι ότι η γνώμη του μετράει όχι μόνον αθροιστικά εμπορικά, αλλά και ποιοτικά. Η πειραματική αξία του χειραγωγικού αυτού προϊόντος, σ' ένα παρθένο τότε κοινό, αποδεικνύεται καθημερινά κι εκ του αποτελέσματος, αφού τα άκρως κερδοφόρα διαδραστικά παιχνίδια, οπότε το κοινό ξεδιαλέγει τον «καλυτερότερό» του (;) γίνεται εν έτει 2017 (!) και τηλεοπτικό παραμύθι, «επικό» μάλιστα για παιδιά, από το γιγάντιο παγκόσμιο «Νetflix», με δεκατρείς προεπιλογές για τους μικρούς διεθνείς πελάτες του.
Κι η ψευδαίσθηση ότι ελέγχεις το... κανάλι σου ήρθε κι έδεσε με τα χρόνια και τα αμύθητα κέρδη των πληροφοριακών πολυεθνικών, με τη διόγκωση της γνωμοδοτικής τηλεπολιτικής, που ασκείται σήμερα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (δεν υπάρχει κανάλι στον κόσμο που δεν προβάλλει «τι λέει ο κόσμος» αναπαράγοντας επιλεκτικά τουήτ και σχόλια στο φέησμπουκ). Η... λίστα του επικοινωνιακού Σίντλερ αγοραπωλείται χιλιάδες φορές τη μέρα, και λίγο πριν κορυφωθεί το πυρηνικό γαϊτανάκι του αμερικανοκορεάτικου τρόμου, απίθανες μάζες έχουν εκπαιδευτεί με ταινίες (και μια πρόσφατη σειρά που παίζεται στις ΗΠΑ κι εδώ), όπου οι ήρωες καλοί Αμερικάνοι χρησιμοποιούν τα καλά τους πυρηνικά όπλα, για να σώσουν τον κόσμο είτε από πρόσκρουση αστεροειδούς είτε από κακούς ανατολίτες, Κινέζους, Ρώσους, Κορεάτες, Ιρανούς...
Ως άριστο προπαγανδίστηκε το αρεστό. Το οποίο και αρεστό διαμορφώνεται ως τέτοιο απ' όσους έχουν συμφέρον να το, δήθεν, υπηρετούν, στην πραγματικότητα δε να το κατασκευάζουν, να το πουλάνε, να πλουτίζουν σε χρήμα και ισχύ, εντάσσοντας μάζες στο διαδραστικό καπιταλιστικό παιχνίδι, χωρίς ποτέ να διωχθούν οι πορνοβοσκοί και πορνέμποροι των ταπεινότερων ευπώλητων ενστίκτων. Διάβαζα μόλις χτες ότι η πεθαμένη πριγκίπισσα Νταϊάνα είχε για γούρι της έναν δονητή. Το έγραψε πειστικά και το πούλησε ένας στενός της συνεργάτης. Το κοινό θ' αποφασίσει, λοιπόν, αν η τυμβωρυχία είναι το ζητούμενο, ή αν καλώς ή κακώς επιτελεί κι αυτό το έργο ο δονητής. Αρα το επικοινωνιακό ζήτημα είναι αν αμισθί υπηρετείς την κυρίαρχη πολιτική, ή επ' αμοιβή... Οταν κοτζάμ παλάτι δεν μπορεί να ελέγξει το μεταθανάτιο κράξιμο, τότε το εν ζωή ξεπερνιέται με μια διαδραστική ντρίμπλα. Κι ο κακομοίρης ο Ηρακλής, κοτζάμ κόπρο του Αυγείου καθάρισε, λιοντάρια έπνιξε, σαρκοβόρα ορνίθια ξεπάστρεψε, αλλά από την οικογενειακή του ζωή την πάτησε, όταν η Δηιάνειρα τον στόλισε με δηλητηριασμένο χιτώνα για να εκδικηθεί το κέρατο που της φόρεσε με την Ιόλη... Αν σήμερα ψάχνει κανείς πιο σύγχρονο παράδειγμα της ψευδαίσθησης του «εσύ αποφασίζεις» δεν έχει παρά να μελετήσει το ένα και μοναδικό δημοψήφισμα που έγινε μεταπολιτευτικά, ώστε να ψηφίσει αμέσως μετά ως λαός, πως καλύτερο είν' το κέρατο απ' το χιτώνα. Πατήστε pause (εκ του παύση) στο τηλεκοντρόλ και βλέπουμε τι θα γίνει...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις