Σηκωνουν κουρνιαχτο και στην Παιδεια

Το χιλιοπαιγμένο σκηνικό της επίπλαστης «αντιπαράθεσης» κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης επαναλήφθηκε τις τελευταίες μέρες, με αφορμή μια σειρά από ρυθμίσεις που έφερε μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού το υπουργείο Παιδείας. Οι υψηλοί τόνοι, ωστόσο, δεν καταφέρνουν να αποσιωπήσουν τη στρατηγική τους σύμπλευση, αλλά και την ταύτισή τους «στα σημεία» σε ό,τι αφορά την πολιτική τους για την Παιδεία. Οταν κατακάτσει η «σκόνη», αυτό που μένει είναι ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση, η παγίωση ρυθμίσεων που προσπαθούν να χωρέσουν το μορφωτικό δικαίωμα των παιδιών στο πλαίσιο των μνημονίων και του ρόλου που επιφυλάσσουν για την Παιδεία οι σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου.

Είναι ξεκάθαρο - όχι μόνο από την πολιτική τους στην Παιδεία - ότι κριτήριό τους είναι τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Τη «σύνδεση των Ιδρυμάτων με την κοινωνία και με αυτό που ονομάζουμε προσπάθεια για την παραγωγική ανασυγκρότηση», δηλαδή τη στρατηγική των αστικών επιτελείων για να υλοποιηθεί το «αναπτυξιακό όραμά» τους, κατονόμασε ο πρωθυπουργός αναφερόμενος στη φιλοσοφία του νομοσχεδίου, ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναφέρθηκε στην ανάγκη σύνδεσης της Εκπαίδευσης και της Ερευνας με την παραγωγική διαδικασία, που είναι οργανωμένη με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτός είναι ο πυρήνας της πολιτικής τους, αυτόν υπηρετεί και το νέο νομοθετικό πλαίσιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση, το οποίο επικαιροποιεί τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που περιλάμβανε το προηγούμενο, διατηρώντας βασικές αρχές του και «ρετουσάροντας» ρυθμίσεις που κρίθηκαν αναποτελεσματικές. Χαρακτηριστικές είναι η κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρυμάτων, τα οποία επρόκειτο να αποτελέσουν τον κρίκο σύνδεσης της Ανώτατης Εκπαίδευσης με την αγορά, και η αντικατάστασή τους, για να επιτελέσουν τον ίδιο ρόλο, από νέα Συμβούλια σύνδεσης των Ιδρυμάτων με τις επιχειρήσεις, σε επίπεδο Περιφέρειας και όχι Ιδρύματος αυτή τη φορά. Κατά τ' άλλα, και μεταπτυχιακά με δίδακτρα για τη συντριπτική πλειοψηφία εξακολουθούν να υπάρχουν, παρά τις αυταπάτες που σκορπά η κυβέρνηση ότι θα έχουν πρόσβαση σε αυτά τα παιδιά των φτωχών οικογενειών, και στην αγορά της Κατάρτισης μπαίνουν τα πανεπιστήμια, και τα ξενόγλωσσα προγράμματα διατηρούνται μαζί με τα προγράμματα παροχής «διά βίου εκπαίδευσης», παράγοντας πτυχία και αποφοίτους στα μέτρα της αγοράς, και βέβαια παραμένει και ενισχύεται η αναζήτηση χρηματοδότησης των Ιδρυμάτων «από διαφορετικές πηγές». Οσο για τις «αυθαιρεσίες» και «παθογένειες» μέσα στα Ιδρύματα, που εξακολουθεί να επικαλείται αυτές τις μέρες το υπουργείο, υπερασπιζόμενο τις αλλαγές, είναι φαινόμενα που ευδοκιμούν ακριβώς σε ένα πανεπιστήμιο που λειτουργεί με τους όρους της αγοράς και όσο αυτός ο χαρακτήρας εντείνεται, θα συνεχιστούν.

Επόμενο επεισόδιο στο «σίριαλ» της αντιπαράθεσης, με μπόλικη δόση υποκρισίας, αποτέλεσε ο τρόπος με τον οποίο θα επιλέγονται οι σημαιοφόροι, με ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να ανταλλάσσουν συνθήματα και κατηγορίες, στο όνομα μάλιστα των μαθητών. Το υπουργείο δηλώνει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι προστατεύει μαθητές και εκπαιδευτικούς από την πίεση του ανταγωνισμού, τη στιγμή που στα σκαριά βρίσκεται η «αξιολόγηση» και που εφαρμόζονται προγράμματα επιχειρηματικότητας τα οποία αποθεώνουν τον ανταγωνισμό στα σχολεία. Η δε ΝΔ επιδόθηκε σε κριτική σταθερής ταύτισης της αριστείας με μια Παιδεία ταξική και με τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Κουβέντα δεν είπαν για το υπόλοιπο περιεχόμενο του Προεδρικού Διατάγματος, στο οποίο περιλαμβάνεται η συγκεκριμένη ρύθμιση. Οτι δηλαδή με αυτό κατοχυρώνεται η λειτουργία των τμημάτων με 28 μαθητές, ενσωματώνονται και παγιώνονται μια σειρά αντιδραστικές ρυθμίσεις που πέρασαν το τελευταίο διάστημα και κανένα αίτημα, καμία ανάγκη, όπως π.χ. η καθιέρωση δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής, δεν συμπεριλαμβάνεται. Δεν μιλούν για την ανάγκη μόνιμων διορισμών, γιατί αυτό που έχουν να επιδείξουν είναι μηδενικοί διορισμοί και εξαπάτηση των εκπαιδευτικών. Ούτε για την ανάγκη γενναίας αύξησης της χρηματοδότησης της Εκπαίδευσης, αφού έχουν βάλει τη σφραγίδα τους σε ολοένα και μεγαλύτερες περικοπές σε όλες τις βαθμίδες.

Οι κόντρες τους αποτελούν πρόκληση για τους μαθητές, τους φοιτητές, τις λαϊκές οικογένειες. Το άνοιγμα των σχολείων και των Ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης το Σεπτέμβρη για τα παιδιά των φτωχών λαϊκών οικογενειών επιφυλάσσει «μία από τα ίδια» και ακόμα χειρότερα, καθώς μένει η στροφή από νωρίς στην Κατάρτιση και στη Μαθητεία, ο υποσιτισμός, οι ελλείψεις σε διδακτικό και βοηθητικό προσωπικό, η γερασμένη υλικοτεχνική υποδομή, αλλά και νέα αντιδραστικά μέτρα. Ο λαός και η νεολαία δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα. Να μην εγκλωβιστούν ούτε στις κάλπικες αντιπαραθέσεις, ούτε στην προπαγάνδα με την οποία έχουν αναλάβει να πλασάρουν την προώθηση των αστικών σχεδιασμών και στην Παιδεία. Να μη συμβιβαστούν με τη μιζέρια την οποία εκφράζει τελικά όλη αυτή η «αντιπαράθεση». Να τους γυρίσουν την πλάτη και να κοιτάξουν ψηλά, στο ύψος των σύγχρονων αναγκών. Για ολοκληρωμένη μόρφωση, για επιστήμη της οποίας τα τεράστια επιτεύγματα θα αξιοποιούνται για την καλυτέρευση της ζωής του λαού και όχι για τα κέρδη των επιχειρήσεων, για το βάθεμα της εκμετάλλευσης.

Μ. Κ.