Της κοινωνιας μου η σημαια

Με αφορμή την κουβέντα που άνοιξε την προηγούμενη εβδομάδα για τη σημαία στις παρελάσεις και την φαγωμάρα των φιλελεύθερων με τους «αριστερούς» σκέφτηκα να γράψω δυο πραγματάκια. Δεν με απασχολεί τόσο αυτό καθεαυτό το ζήτημα της σημαίας αλλά όλα εκείνα που κρύβονται επιμελώς κάτω από το γαλανόλευκο πέπλο. Πάντως αυτή η φαγωμάρα κάθε ένα δύο χρόνια για τη σημαία τείνει να γίνει μέρος της παράδοσής μας και έχει αποκτήσει επετειακό χαρακτήρα. Αν θα σηκώσει τη σημαία το μαυράκι, αν θα σηκώσει τη σημαία το αλβανάκι, αν θα σηκώσει τη σημαία ο πρώτος, αν θα σηκώσει τη σημαία ο υπερτυχερός κοκ. Η γνώμη μου είναι ότι ο κανονισμός για τη σημαία θα πρέπει να συμπεριληφθεί στο επόμενο μνημόνιο, έτσι ώστε να μην υπάρχουν διχογνωμίες και αμφισβήτηση. Θα μπορούσε για παράδειγμα να γίνεται σημαιοφόρος αυτός/η που οι γονείς του/της χρωστάνε τα λιγότερα στην εφορία, ενώ η σημαία που θα σηκώνει θα είναι αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (απορώ πως δεν το έχουν σκεφτεί ακόμα).
Για να σοβαρευτούμε…
Γενικότερα θεωρώ ότι όλη αυτή η κουβέντα για τις παρελάσεις είναι εξόχως αποπροσανατολιστική. Αντί να μας απασχολεί το αν έχουν τα σχολεία θέρμανση, αν τα σχολικά κτήρια πληρούν τους αντισεισμικούς κανονισμούς, αν γίνεται το αδιαχώρητο στις τάξεις, ή το γεγονός ότι μαθητές λιποθυμούν από την πείνα, δίνουμε μεγάλο χώρο στον κοινωνικό και δημόσιο διάλογο για τη σημαία. Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί κολλάμε με τα επουσιώδη και αφήνουμε πάντα στο background τα σημαντικά; Έχει καμιά σοβαρή επίπτωση στη ζωή μας το ποιος και το γιατί θα σηκώσει τη σημαία στην παρέλαση; Αντίθετα, η γενικότερη ποιότητα της προσφερόμενης εκπαίδευσης έχει άμεσο αντίκτυπο, αλλά αυτό δεν δείχνει να μας απασχολεί και τόσο.
Υπάρχει όμως και ένα ζήτημα το οποίο αναδύεται –κυρίως από φιλελεύθερους– σε σχέση με την επιλογή του σημαιοφόρου, το οποίο αξίζει να συζητηθεί παραπάνω. Είναι ο λόγος περί «αξιοκρατίας». Να σηκώνει τη σημαία αυτός που έχει τους καλύτερους βαθμούς… απλός και λειτουργικός κανόνας, ή μήπως όχι; Κατά τη γνώμη μου, πίσω από αυτήν την λατρεία για την πρωτιά κρύβεται μια από τις σημαντικές παθήσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ας εξετάσουμε μερικές προεκτάσεις του φαινομένου αυτού.
Τι πρέπει να ενδιαφέρει περισσότερο ένα εκπαιδευτικό σύστημα, ένα σχολείο που να παράγει έναν μικρό αριθμό από «άριστους» μαθητές ή ένα σχολείο που να παράγει όσο το δυνατόν μικρότερο αριθμό από μαθητές που οι ικανότητες τους έμειναν αναξιοποίητες; Ένα σχολείο που η γνώση θα απορροφάται μόνο από τους «λίγους και ικανούς» ή εκείνο που θα καταφέρνει να διαχέει τη γνώση στη συντριπτική πλειοψηφία των διδασκομένων; Ας αφήσουμε όμως την εκπαίδευση να πάμε και σε άλλους τομείς, τον αθλητισμό για παράδειγμα. Είναι προτιμότερο να έχεις μια κοινωνία που να λειτουργεί ως βιομηχανία παραγωγής πρωταθλητών ή μια κοινωνία η οποία να προάγει τον υγιή αθλητισμό στις ευρύτερες μάζες; Και μιας και μιλούσαμε πριν για την παιδεία, αλήθεια, πόσο στα σοβαρά παίρνει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα τον αθλητισμό και τη γυμναστική; Μάλλον όχι και τόσο σοβαρά… αφού στα σχολεία η γυμναστική είναι “η ώρα του παιδιού”. Ας κάνουμε τώρα zoom out και ας φέρουμε το ζήτημα στην κοινωνία ως σύνολο. Αλήθεια, ποιος τύπος κοινωνίας είναι προτιμότερος, εκείνος που έχει μια χούφτα από ακραία πλούσιους και μυριάδες ακραία φτωχούς, ή εκείνος που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών απολαμβάνει μια ικανοποιητική ποιότητα ζωής;
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω δεν μπορούμε παρά να αντιμετωπίζουμε αυτόν τον παροξυσμό για «αξιοκρατία» και «αριστεία» με επιφύλαξη. Και αυτό επειδή από πίσω του πιθανόν να κρύβονται οι αξίες και τα συμφέροντα εκείνων των ολίγων που κυριαρχούν στις ζωές των πολλών. Το δύσκολο σε μια κοινωνία δεν είναι να παράγει μια χούφτα από «άριστους», αλλά να μην αφήνει όλους τους υπόλοιπους να καθίστανται άχρηστοι και πλεονάζοντες. Πιστεύω αυτός είναι ένας καλύτερος κανόνας για να εκτιμούμε την κοινωνική πρόοδο και την πρόοδο γενικότερα. Εσείς τι λέτε;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις