Βγαλτε το σκασμο κι...απολαυστε το!

Παράγινε το αστειάκι με τη συνεχή τρολάδικη αναφορά στη… Σοβιετία. Από τις “τσεκουράτες” αναφορές του Βορίδη που χορτάσαμε, όταν επίμονα ξόδευε αντικομμουνιστικά επιχειρήματα διστρεβλωτικής ανάγνωσης της Ιστορίας, για να παρουσιάσει κομμουνιστή ως και τον Καμμένο που βαστάει τα γκογκόφια της αριστερής πλειοψηφίας, φτάσαμε στην Πολάκειο αντικομμουνιστίλα με την απειλή ότι, αυτός που την έχει φάει με το κουτάλι τη Σοβιετία, θα την εκτοξεύσει σα σκατά στα μούτρα των φιλελέδων. Αυτός ο αισθητικός αναθεωρητισμός του καυχησιάρη για τα διπλά βιβλία που διατηρούσε ως άρχων της τοπικής αυτοδιοίκησης, συμπληρωμένος απ’ το μουσικότατο “σκάσε” του Τσακνή, έρχεται και δένει με την αναγωγή της τραμπουκοεξυπνακίλας που ξεχειλίζει απ’ τα μπατζάκια της τρέχουσας εξουσίας. Και ανάγει σε περιπατητική σχολή, τουλάχιστον του Αριστοτέλη, τα όσα ακούγονται στις συνάξεις του σααρβάαιβοορ στο τεχνητό χωριό-πλατώ της εξαθλιωμένης, και φθηνής για παραγωγή σήριαλ, δομινικανής δημοκρατίας.

Μπορεί οι ναζιστές χρυσαυγήτες να μιλάνε, πέντε κοινοβουλευτικά χρόνια τώρα, για μπολσεβίκους-τραμπούκους κι άλλα τέτοια βαρέως έξυπνα αλλά ποτέ αντισυριζαίικα, (είχα την τιμή να μ’ αποκαλέσει από βήματος Βουλής , μαύρος κατράμι βουλευτής σβαστικάριος, ΣταΛιάνα, απ’ τη συνένωση του Στάλιν και του Λιάνα) αλλά η Σοβιετία ως όρος, είναι προσεκτική πολιτική επικοινωνιακή επιλογή που κρύβει άτσαλα, φευ αρκετά αποτελεσματικά, στις μέρες της ακατάσχετης τουτηερολογίας, της αγράμματης ινσταγκραμοσύνης και της αναιδούς φατσομπουκοενημέρωσης, έναν βαθύ τραυματικό αντικομμουνισμό. Είναι λες και κάποιος καλοπληρωμένος επικοινωνιολόγος, απ’ αυτούς που βρίθει το νεοπαγές Τραμπιστάν, να πάτησε ένα κουμπί και η Σοβιετία έγινε χώρα επιστημονικής μαλακοφαντασίας, που της την πέφτουν ντόπια αμερικανάκια πεζοναύτες με τσίχλα και αλεξίσφαιρα από κέβλαρ, σε ταινία όπου δεν θες να πεις το όνομα ΕΣΣΔ, όπως κάνουν στο Χόλυγουντ, όταν μιλάνε για το Βαζιριστάν, το Μποντενέγκρο και τη… Νάρνια κι όποιος καταλάβει, κατάλαβε. Κι είναι οι ντόπιοι ήρωες, οι οχιναίδες της 5ης Ιουλίου του 2015, που πιάστηκαν στο μαντήλι με φιλελέδες, ευρωχρεολάγνους, αναλυτάρια της πουτινικής πονηριάς, για να χορεύουν με ναρκοτράγουδα αλήστου πραγματικότητας και ανύπαρκτης ιστορικής μνήμης.

Είναι σα να μοιράζει η συριζανέλικη κυβέρνηση μαζί με την αξιωματική ευρωσυναγωνιστριά της αντιπολίτευση, δωρεάν και κατά κόρον, ιδεολογικούς μπάφους-λεκτικές μπαρούφες, αφήνοντας σαν ουρά σε σοβαρά γεγονότα, την οσμή από αμήχανες κλανιές που δε συγκράτησαν αδέξιοι πισινοί, είτε με δεξιά μεταξωτά βρακιά είτε μ’ αριστερά γυαλιστερά από λύκρα ενδεδυμένοι. Εξακόσιοι μνημονιακοί νόμοι, δεκάδες περικοπές, και σε ποια Σοβιετία ήθελα να ‘ξερα, ακόμα και φανταστική, δεν θα διατασσόταν από εισαγγελέα έρευνα για το ποιος είχε την ευθύνη, με καύσωνα της δεκαετίας στην τρίτη μέρα, να βγάλει μέσα σ’ ένα 24ωρο, δυο φορές σε βάρδια εργάτρια καθαριότητας, ετών 62, να παρουσιαστεί τα μεσάνυχτα σα σταχτοπούτα των σκουπιδιών. Στου Πολάκη που έστησε τελετή παράδοσης κλεμμένων απ’ τα νοσοκομεία μηχανημάτων με κολομβιάνικη επισημότητα; ΄Η στου Δένδια που την χαρακτήρισε και υπόδειγμα δημοσίου υπαλλήλου; Ή στης ζωγραφιστής δημαρχέσας, πρώην κουκουέδισσας και νυν αλεξοπίλεκτης εκλεκτής, που είναι τόσο παρούσα στο πλευρό των νεκρών εργαζομένων όσο να μην την πάρει η μπάλα των πολιτικών ή και ποινικών ευθυνών;

Υπάρχει βέβαια και η ανελική εκδοχή της διαστημικής ελληνοαριστερής Σοβιετίας, με αφίσα το δίδυμο γκαγκαρίζιν, που νοίκιασε θέση σε αραβικό δορυφόρο, λες και καθιέρωσε την αραβική πίτα στα πιτόγυρα ως σύμβολο διεθνισμού ανώτερο του ερτικού μνημείου. Πώς χάθηκε η θέση του ελληνικού δορυφόρου, δεν θα ψάξει κανείς. Πώς ακούστηκε το σκάσε, από κρατικό πλέον στόμα, μπροστά σε παιδιά, δεν απασχολεί κανέναν πολιτικαλοκορεκτά. Πώς πήρε ο πόνος τους αμερικάνους να σφυρίξουν για ναρκωτικά εδώ και τώρα στο τουρκόπλοιο -λες κι ήταν το πρώτο από καταβολής παπαρούνας- και να μην περνάει από κανενός το δημόσιο ή ιδιωτικό μυαλό ότι το έργο Ιράν-Κόντρας έχει παιχτεί όσες φορές και το σήριαλ Εσκομπάρ-αποσταθεροποίηση μοιάζει με χόαξ . Στη… Σοβιετία, την αριστερή Λάλαλαντ που κουρσεύουν οι Βοριδοπολάκηδες, γράφοντας το έπος της γενικής φθοράς κι αποφοράς του πολιτικού λόγου, ο Μπογδάνος βέβαια και μαξιμαλίζει δίνοντας στο κοινό του ραντεβού στα… ειδησάδικα. Εκεί που παίζεται το παιχνίδι των ηρώων της διπλανής πόρτας, μπότας, μπόρτας. Enter, like, click, on, off, play, και εν τέλει βγάλτε το σκασμό κι απολαύστε το…

Λιάνα Κανέλλη