Οσα τραγουδια και να πουν...

Νέος κουρνιαχτός έχει σηκωθεί γύρω από το μάθημα των Θρησκευτικών, με την κυβέρνηση και την Εκκλησία από τη μια να σφίγγουν τα χέρια και να είναι ευχαριστημένοι, έχοντας βρει τη «χρυσή τομή» της συναίνεσης για την οποία κόπτεται πρωτίστως το υπουργείο Παιδείας, και από την άλλη διάφορους άλλους «ψευτοπροοδευτικούς» τριγύρω να σκορπάνε γκρίνιες για... τα τραγούδια που αφαιρέθηκαν από τα νέα αναλυτικά προγράμματα.

Για άλλη μια φορά η αντιπαράθεση αποπροσανατολίζει και κρύβει την ουσία. Η κυβέρνηση δεν έκανε καμιά σπουδαία τομή, που τάχα τώρα την παίρνει πίσω. Τα προγράμματα που παρουσίασε το φθινόπωρο, που διδάχτηκαν οι μαθητές όλη τη χρονιά και που τώρα τα χειροκροτεί και η Εκκλησία, επιχειρούν να συνδυάσουν τον δογματικό, σκοταδιστικό χαρακτήρα του μαθήματος με τις αντιλήψεις του αστικού κοσμοπολιτισμού, ενσωματώνοντας τις πιο σύγχρονες αντιπαιδαγωγικές αντιλήψεις που ενισχύουν τη μορφωτική ημιμάθεια.

Δεν πρόκειται για προγράμματα σπουδών που στοχεύουν να βοηθήσουν το παιδί να αντιληφθεί πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος που μας περιβάλλει, πώς λειτουργεί στη βάση νομοτελειών της φύσης, πώς δημιουργήθηκαν οι κοινωνίες, πώς εξελίχθηκαν και στη βάση ποιων αντικειμενικών κανόνων λειτουργούν... Οσα τραγούδια κι αν προσθαφαιρέσουν, αυτός ο χαρακτήρας δεν αλλάζει.