Η "ανομια"... και η πραγματικοτητα

"Καμιά δικαιολογία για την ανομία», «Να αποκατασταθεί η ασφάλεια στην περιοχή», «Στα χαρτιά το ΑΤ Μενιδίου» και άλλα παρόμοια ήταν μερικοί από τους τίτλους των χτεσινών εφημερίδων στις αναφορές τους για τα γεγονότα στο Μενίδι. Η «Καθημερινή» μάλιστα έφτασε στο σημείο να γράφει ότι μια κυβέρνηση που ανέχεται τη βια στα πανεπιστήμια, στα Εξάρχεια και στα γήπεδα, θα τη βρει μπροστά της στο Μενίδι. Στο ίδιο ακριβώς θέμα, αυτό της ανομίας, εστιάζεται και η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ, που λογομαχούν για το ποιος μπορεί αποτελεσματικότερα να εγγυηθεί την ασφάλεια στην Αττική και ευρύτερα, με την ένταση της αστυνόμευσης να παρουσιάζεται περίπου ως το ελιξήριο για κάθε «ασθένεια». Κι αν υπάρχει κάποιος που με ευχαρίστηση τροφοδοτεί μια τόσο αποπροσανατολιστική συζήτηση, αυτός δεν είναι άλλος από την κυβέρνηση, κρίνοντας από τη χτεσινή προκλητική δήλωση του υφυπουργού Μετανάστευσης Γ. Μπαλάφα, ότι ο θάνατος του 10χρονου μαθητή στο Μενίδι ήταν «μια στραβή»...

Στη μεταξύ τους αντιπαράθεσή βέβαια, δεν λένε κουβέντα για τη συνειδητή υποβάθμιση και γκετοποίηση ολόκληρων περιοχών στη Δυτική Αττική, όπου κατοικούν κατά βάση λαϊκά στρώματα, χτυπημένα διπλά και τρίδιπλα από την κρίση. Δεν βρίσκουν μια λέξη να πουν για το οργανωμένο έγκλημα, που έχει μεταφέρει εκεί την «έδρα» του, για τις διασυνδέσεις του με τον κρατικό μηχανισμό και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που κρύβονται από πίσω. Δεν βγάζουν «κιχ» για την άναρχη εγκατάσταση και λειτουργία χιλιάδων μεγάλων επιχειρήσεων σε γειτονικές περιοχές (π.χ. Ασπρόπυργος), χωρίς καμιά μέριμνα για το περιβάλλον και τη υγεία των κατοίκων, όπου επίσης δρουν ανεξέλεγκτα μεγάλα και ανταγωνιστικά συμφέροντα. Ούτε συζήτηση για το ρόλο της αστυνομίας στο αστικό κράτος, που βασική της αποστολή είναι να καταστέλλει το κίνημα και τους λαϊκούς αγώνες, ενώ εμφανίζεται προκλητικά «δυσκίνητη» όταν πρόκειται να χτυπήσει το οργανωμένο έγκλημα. Αυτά τα πραγματικά και ουσιαστικά ζητήματα απουσιάζουν από τη σφαίρα της αντιπαράθεσης, γιατί αναδύουν τη μπόχα ενός συστήματος που σάπισε και το οποίο όλοι τους υπερασπίζονται με σθένος.