Διαστρεβλωση

Επικαλούμενος την πολιτική του σχέση με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη όσο ήταν ακόμα στη ΝΔ, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, Πάνος Καμμένος, προσπάθησε χτες από το βήμα της Βουλής να αλλοιώσει τα πραγματικά γεγονότα, αναφερόμενος στις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών που έγιναν το 1992 για το ζήτημα της ονομασίας του ΠΓΔΜ, αλλά και στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΟΚ που έγινε την ίδια χρονιά στη Λισαβόνα, όπου επίσης συζητήθηκε το θέμα.

Χωρίς να είναι ο ίδιος παρών σε κανένα από αυτά τα γεγονότα και χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς ειπώθηκε στις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών, ο Π. Καμμένος ισχυρίστηκε ότι «ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν εκείνος που προασπίστηκε τον όρο "Μακεδονία", όπως ήταν η απόφαση των πολιτικών αρχηγών που είχε ληφθεί στις 18/2/1992 υπό την προεδρία του Κωνσταντίνου Καραμανλή» και ότι μετά τη Σύνοδο της Λισαβόνας, στις 26/6/1992, «όπου τότε οι ηγέτες της ΕΟΚ αναφέρονται σε ομόφωνη απόφασή τους για αναγνώριση της FYROM χωρίς τον όρο "Μακεδονία"», η επόμενη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών «χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να τον ανατρέψουν (...) παρά τη νίκη που επέφερε στη Λισαβόνα υπέρ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της εθνικής θέσεως».

Στην εύλογη αντίδραση της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή ότι αυτά που λέει δεν ευσταθούν, ο Π. Καμμένος προσπάθησε να πετάξει την «μπάλα στην εξέδρα», δημοσιεύοντας αργότερα ένα tweet, όπου αναφέρεται στις 13 συσκέψεις πολιτικών αρχηγών που έγιναν μετά τη μεταπολίτευση, λες και αμφισβήτησε κανείς την ύπαρξή τους.

ΟΠ. Καμμένος στην ομιλία του επικαλέστηκε την πρώτη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών που συγκλήθηκε στις 18/2/1992, όπου, σύμφωνα με το ανακοινωθέν, έγινε μόνο ανταλλαγή απόψεων για πλευρές της εξωτερικής πολιτικής. Το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ συζητήθηκε συγκεκριμένα σε επόμενη σύσκεψη, στις 13/4/1992, όπου η Αλέκα Παπαρήγα, τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, δεν συνυπέγραψε το «κοινό ανακοινωθέν», προβάλλοντας τις διαφορετικές θέσεις του Κόμματος, τις οποίες παρουσίασε αναλυτικά σε συνέντευξη Τύπου την επόμενη μέρα. Ο Π. Καμμένος αποσιωπά αυτήν τη σύσκεψη, που προηγήθηκε της Συνόδου της Λισαβόνας, και τη στάση που κράτησε το ΚΚΕ.

Σε κάθε περίπτωση, το τι ειπώθηκε ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς και πώς επήλθε η συμφωνία των άλλων στο «κοινό ανακοινωθέν» εκείνης της σύσκεψης, αλλά και τι έγινε μετά τη Σύνοδο της Λισαβόνας, είναι κάτι που μόνο η δημοσίευση των πρακτικών από τις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών μπορεί να «φωτίσει». Θυμίζουμε ότι το ΚΚΕ από το 1995 ζητάει τη δημοσίευση των πρακτικών, για να μην μπορεί ο καθένας τυχοδιωκτικά να υποτάσσει την ιστορική αλήθεια σε πολιτικές σκοπιμότητες, ιδιαίτερα για γεγονότα που παραμένουν ανοιχτά, όπως το ζήτημα των σχέσεων της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ.

Κ. Μ.