"Ξαναζεσταμένα" συνθήματα... μακριά από τις λαϊκές ανάγκες

Το γνωστό και δοκιμασμένο πολλάκις σύνθημα των «εθνικοποιήσεων» κατέβασε από το ράφι ο σοσιαλδημοκράτης ηγέτης των Εργατικών στη Βρετανία, Τζ. Κόρμπιν, παρουσιάζοντας το «μανιφέστο» του ενόψει των εκλογών. Σ' αυτό περιλαμβάνονται προτάσεις για επιστροφή στο κράτος των σιδηροδρόμων, των βασιλικών ταχυδρομείων, όπως και για την κατάργηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια, που έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, μετά την εισαγωγή του «κλιμακωτού» συστήματος, πριν από περίπου 10 χρόνια, από τους... Εργατικούς. Τις εξαγγελίες αυτές υιοθέτησαν ακαριαία σχεδόν οι «όμορες» πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, που επιχειρηματολογούν κατά των ιδιωτικοποιήσεων, προσπαθώντας να στρατεύσουν τους εργαζόμενους σε «μάχες οπισθοφυλακών» και εναλλακτικά σχήματα συμπράξεων με ιδιώτες, αξιοποιώντας συνθήματα όπως το λεγόμενο «δημόσιο συμφέρον» κ.ο.κ. Τα ίδια δηλαδή που έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ, προτού αναλάβει την αστική διαχείριση και αποφανθεί ότι το «δημόσιο» - όπως λέει - συμφέρον της ανάκαμψης προς όφελος του κεφαλαίου απαιτεί σε αυτή τη φάση άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο.

Τι επιβεβαιώνεται απ' όλα τα παραπάνω; Οτι όσο η οικονομία και η εξουσία βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών, ιδιωτικοποιήσεις και κρατικοποιήσεις εναλλάσσονται, όπως η άμπωτη και η πλημμυρίδα, για να εξυπηρετήσει το αστικό κράτος τις ανάγκες του κεφαλαίου, κάτω από οποιαδήποτε συγκυρία: Πότε ιδιωτικοποιώντας για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας και να βρουν κερδοφόρα διέξοδο συσσωρευμένα κεφάλαια που λιμνάζουν και πότε κρατικοποιώντας, ώστε το αστικό κράτος να αναλάβει τη χασούρα και να «εγγυηθεί» ένα νέο κύκλο κερδοφορίας. Στο επίκεντρο έτσι κι αλλιώς είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου, το κυνήγι της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Οι εργαζόμενοι, εκεί κι εδώ, το έχουν ξαναδεί το έργο. Πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα, προτάσσοντας τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με την οικονομία και την εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης, ο πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός, οι νέες - κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής, είναι αυτά που μπορούν να αλλάξουν πραγματικά την κατάσταση και να τις ικανοποιήσουν.