Αγώνας σε ρήξη με τα συμφέροντα και τα εναλλακτικά σχέδια του κεφαλαίου

Εκατοντάδες ταξικά σωματεία σε όλη τη χώρα δίνουν αυτήν την ώρα τη μάχη της ενημέρωσης, της διαφώτισης, της οργάνωσης, της κινητοποίησης των εργαζομένων, με κέντρο δράσης τους χώρους δουλειάς και τους κλάδους, ενάντια στα νέα βάρβαρα μέτρα που έρχεται να προσθέσει η κυβέρνηση πάνω στα προηγούμενα.

Στόχος είναι να κλιμακωθεί ο αγώνας με όλες τις μορφές, και με απεργία, και η κλιμάκωση αυτή να στηρίζεται σε μαζικές συλλογικές διαδικασίες στα εργοστάσια, τα μεγάλα εργοτάξια, τις υπηρεσίες, σε κάθε χώρο δουλειάς. Να γίνει δηλαδή η οργάνωση του αγώνα πραγματικά υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, ώστε να δυναμώνει ταυτόχρονα το κίνημα και να προετοιμάζεται για πιο μεγάλες και αποφασιστικές συγκρούσεις και ανατροπές.

Η προσπάθεια αυτή, που δεν ξεκινάει τώρα, απαιτεί καλό σχέδιο, κόπο και υπομονή. Δεν υπάρχουν εύκολες, «μαγικές» συνταγές. Απαιτεί επίμονη και εξαντλητική συζήτηση με τους εργαζόμενους για τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων και του στόχου της ανάκαμψης, που υπηρετούν η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, οι εκπρόσωποί τους στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση σε αιτήματα και στόχους που συνιστούν ένα συνεκτικό πλαίσιο πάλης, που θα εμπνέει και θα κινητοποιεί δυνάμεις, θα προωθεί τη συμμαχία των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα, και θα συνδέει τον αγώνα ενάντια σε παλιά και νέα μέτρα με την ανάγκη να απαντηθεί επιθετικά στο σύνολό της η αντιλαϊκή πολιτική, η οποία για το κεφάλαιο σημαίνει ανάκαμψη της κερδοφορίας και για το λαό ένταση της εκμετάλλευσης, διεύρυνση της φτώχειας, μνημόνια διαρκείας, θυσίες δίχως τέλος και κίνδυνο εμπλοκής σε έναν γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Οι πρωτοβουλίες που πάρθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα από τα σωματεία, τις Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έχουν διαμορφώσει πλαίσιο και βάση. Πρωτοβουλίες που κατάφεραν να κινητοποιήσουν, να συσπειρώσουν στη δράση σωματεία, συνδικαλιστές που δεν συμφωνούν σε όλα με τις θέσεις του ΠΑΜΕ, αναγνωρίζουν όμως την αγωνιστική του συνέπεια, τον ρόλο του στην ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση.

Πάνω εκεί κρίνονται όλες οι δυνάμεις που παρεμβαίνουν και δρουν στο κίνημα. Και δεν μπορεί η ευθύνη τους απέναντι στους εργαζόμενους και στις εξελίξεις να κρύβεται πίσω από τετριμμένες διακηρύξεις για «ενότητα», «αγωνιστικό συντονισμό» και πολιτικές συνεννοήσεις «από τα πάνω», για «ενότητα της αριστεράς» και άλλα παρόμοια, όταν στο κίνημα, στα όργανα των συνδικαλιστικών οργανώσεων και στις συλλογικές διαδικασίες μέσα στους χώρους δουλειάς, υπάρχει «πεδίον δόξης λαμπρό» να τεθούν απόψεις, αιτήματα και γραμμές πάλης, να πάρουν θέση και ευθύνη οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με βάση και την πείρα τους από τους αγώνες όλου του προηγούμενου διαστήματος.

Ενα τέτοιο σχέδιο δεν προωθείται με εκκλήσεις, με διαβούλια, με μικροκομματικές πονηριές, σαν αυτές που κάθε τόσο σκαρφίζονται οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι συν αυτή. Δεν προωθείται με αντιλήψεις που αναζητούν μια «άλλη», «καλύτερη» αστική διαχείριση (με αλλαγή π.χ. νομίσματος και «παραγωγικού μοντέλου», με έξοδο από το Ευρώ ή την ΕΕ, χωρίς να θίγεται η εξουσία των μονοπωλίων) της ίδιας όμως βάρβαρης καπιταλιστικής οικονομίας, με σχέδια κυβερνητικής εναλλαγής.

Πολύ περισσότερο, αν αυτές οι εκκλήσεις και οι διακηρύξεις δεν συμβαδίζουν με μια συνεπή στάση και πράξη στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά από πίσω τους εκφράζονται κινήσεις που βάζουν εμπόδια στον όποιο αγωνιστικό σχεδιασμό, επιδιώκουν εκτονώσεις, αποπροσανατολίζουν στο περιεχόμενο, καλλιεργούν ρεφορμιστικές αυταπάτες, υπονομεύουν την ανάγκη η πάλη να κλιμακώνεται, να παίρνει πιο γενικευμένα χαρακτηριστικά.

Η ανάγκη που υπάρχει σήμερα είναι να δυναμώσει μέσα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα το ρεύμα που αμφισβητεί, απορρίπτει και συγκρούεται σε όλα τα μέτωπα με την αντιλαϊκή πολιτική. Που δεν εγκλωβίζεται στους στόχους και τις «ανησυχίες» του κεφαλαίου για τις αντοχές και τις αβεβαιότητες της οικονομίας, στα εναλλακτικά σενάρια που επεξεργάζονται τμήματα της αστικής τάξης για ταχύτερη απαξίωση κεφαλαίου και παραπέρα υποτίμηση της εργατικής δύναμης.

Αλλά ούτε και στις αυταπάτες που σπέρνουν διάφορες δυνάμεις στο κίνημα ότι είναι δυνατόν μέσα στο πλαίσιο αυτού του βάρβαρου συστήματος να υπάρξει κάποια άλλη, φιλολαϊκή διαχείριση. Οτι είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες χωρίς ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου σε όλες τις εκφράσεις της, χωρίς σύγκρουση για την ανατροπή της εξουσίας του.

Ζ.