Επικίνδυνες εξελίξεις, απαραίτητη η λαϊκή αγωνιστική ετοιμότητα

Οσα έγιναν την περασμένη Παρασκευή στην Τουρκία, με την απόπειρα πραξικοπήματος, βγάζουν με ορμή στην επιφάνεια τις ενδοαστικές αντιθέσεις και τις κόντρες τμημάτων και διαφόρων κέντρων εξουσίας που οξύνονται στη γείτονα. Αντιπαραθέσεις και αντιθέσεις που, εκτός των άλλων, φέρουν τη σφραγίδα και διαπλέκονται με την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, της Ανατολικής Μεσογείου και τη Συρία, μια περιοχή δηλαδή όπου εκδηλώνεται με σφοδρότητα η σύγκρουση ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και καίει η φωτιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Αλλωστε και η ίδια η Τουρκία ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη συμμετέχει «στα γεμάτα» στους ανταγωνισμούς αυτούς, αποσκοπώντας από τη μεριά της στη διασφάλιση των συμφερόντων των δικών της μονοπωλίων και της τούρκικης αστικής τάξης, αλλά και στην αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή, όπως δείχνει και η εμπλοκή της στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία με τις πολεμικές επιχειρήσεις στο βόρειο τμήμα της, οι σχέσεις με το «Ισλαμικό Κράτος» και όλα τα υπόλοιπα που την έχουν φέρει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια σε αντιπαράθεση, με παραδοσιακούς συμμάχους της όπως οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ κ.ά.
Φυσικά καμία απλούστευση δεν χωράει, ούτε και οι εύκολες - και πολλές φορές αντιφατικές - εκτιμήσεις που την τελευταία εβδομάδα διακινούνται σωρηδόν, ανάμεσα στις οποίες και η θέση για «σκηνοθετημένο» πραξικόπημα - οπερέτα, γεγονός όμως που δεν επιβεβαιώνεται ούτε από την οργανωμένη κίνηση σημαντικών δυνάμεων του στρατού, ούτε από τον αριθμό νεκρών, τραυματιών και συλληφθέντων, ανάμεσά τους και πολλοί στρατηγοί, τις σφοδρές οδομαχίες και τους βομβαρδισμούς στην Αγκυρα και αλλού.
Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση των γεγονότων που οδήγησαν στην απόπειρα του πραξικοπήματος. Το ποιες δυνάμεις - εγχώριες και ξένες - στήριξαν το πραξικόπημα και με τι στόχους, ποιος ήταν ο ρόλος των λεγόμενων «κεμαλικών» και «κοσμικών» δυνάμεων ή των δυνάμεων του ιμάμη Γκιουλέν, που το καθεστώς Ερντογάν κατηγορεί ως υπαίτιο, ξηλώνοντας χιλιάδες οπαδούς του από τον κρατικό μηχανισμό, η πραγματική κατάσταση στο στρατό και τον κρατικό μηχανισμό της Τουρκίας, το ποιοι ήταν οι συμβιβασμοί, τα παζάρια και τα ανταλλάγματα που πιθανόν υπήρξαν και έκριναν την τύχη του πραξικοπήματος, αποτελούν τέτοιες πλευρές που απαιτούν διερεύνηση.
Οπως βέβαια και ο ρόλος των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, άλλων δυνάμεων που, ενώ στην αρχή του πραξικοπήματος έκαναν λόγο για «ανάγκη συνέχειας του κράτους», όταν η πλάστιγγα έγειρε υπέρ των δυνάμεων Ερντογάν τάχθηκαν υπέρ της «δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης», αξιοποιώντας στη συνέχεια τα μέτρα που ανακοινώθηκαν ενάντια στους πραξικοπηματίες, για πιέσεις και «προειδοποιήσεις», π.χ. για τις σχέσεις Τουρκίας με ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ολα αυτά στο φόντο κινήσεων και προσπαθειών της τουρκικής ηγεσίας το τελευταίο διάστημα για εξομάλυνση των σχέσεων με τη Ρωσία και το Ισραήλ κι ενώ η προσεκτική ανάγνωση μιας σειράς διεθνών αντιδράσεων μπορεί να καταγράψει το «εύπλαστο» όσον αφορά τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και «φιλίες».
Ο χρόνος θα ξεκαθαρίσει πολλά από αυτά τα ζητήματα, που όμως σε κάθε περίπτωση δείχνουν ότι οι ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί κλιμακώνονται και γεννάνε επικίνδυνες εξελίξεις για τους λαούς της περιοχής, αλλά και ειδικά για τον τουρκικό λαό που όλο το προηγούμενο διάστημα έχει ζήσει στο πετσί του τη διαρκή αντιλαϊκή πολιτική του κυβερνώντος κόμματος ΑΚP. Αλλωστε, οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης όλων των προηγούμενων χρόνων στην τουρκική οικονομία και η βελτίωση της θέσης ορισμένων μεσαίων στρωμάτων, για τη συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης της Τουρκίας σήμαναν ένταση της εκμετάλλευσης, ενώ σε καμία περίπτωση δεν εξάλειψαν τη φτώχεια, την ανεργία και την καταστολή. Η πολιτική αυτή δεν παραγράφεται λόγω της απόπειρας πραξικοπήματος, ή επειδή ο Ερντογάν κατάφερε τελικά να ελέγξει την κατάσταση. Το ότι η αντιλαϊκή πολιτική δεν ανατρέπεται με πραξικοπήματα που εκφράζουν τα διαφορετικά σχέδια μερίδων της αστικής τάξης, δεν δικαιολογεί τις ψευδαισθήσεις που επιχειρήθηκαν να καλλιεργηθούν περί «νίκης της δημοκρατίας» και πιθανότητας το καθεστώς Ερντογάν να «πάρει το μήνυμα» για την ανάγκη περισσότερων πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Αλλωστε, τα πρώτα κιόλας μέτρα που πάρθηκαν από την κυβέρνηση AKP, η κήρυξη της Τουρκίας σε «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» με όσα αυτή προβλέπει, δείχνουν ότι η επίθεση δεν θα περιοριστεί στους «πρωταίτιους» του πραξικοπήματος και στα στηρίγματά τους, αλλά θα κλιμακωθεί συνολικά κατά του λαού, των αστικών δικαιωμάτων του και πολύ περισσότερο των εργατικών - λαϊκών και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Ούτε, βέβαια, οι εξελίξεις αλλάζουν σε κάτι τις γνωστές και εκφρασμένες επιθετικές θέσεις της αστικής τάξης της Τουρκίας για το Αιγαίο, την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, το Κυπριακό που παραμένει ανοιχτό.
Τα γεγονότα στην Τουρκία αναδεικνύουν ταυτόχρονα και τις βαριές ευθύνες των αστικών πολιτικών κομμάτων που, για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων, εμπλέκουν βαθιά τον ελληνικό λαό στο επικίνδυνο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με απρόβλεπτες συνέπειες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει τεράστιες ευθύνες, γιατί συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου, στήριξε τις πρόσφατες επικίνδυνες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, που σηματοδοτούν κλιμάκωση των ανταγωνισμών, κυρίως ανάμεσα σε ΝΑΤΟ - Ρωσία, ενώ καλλιεργεί ψεύτικες ελπίδες ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι «νησίδα» σταθερότητας σε μια ταραγμένη περιοχή.
Μαζί με την αναγκαία έκφραση αλληλεγγύης στην εργατική τάξη και το λαό της Τουρκίας, στο αδελφό Κομμουνιστικό Κόμμα στην Τουρκία, το οποίο σε συνθήκες ενός εξαιρετικά αρνητικού συσχετισμού, διεξάγει ένα δύσκολο αγώνα, το μήνυμα του ΚΚΕ, έτσι όπως αποτυπώθηκε και στην πρόσφατη Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στην Τουρκία πρέπει να φτάσει σε κάθε εργαζόμενο: «Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, απαιτείται λαϊκή αγωνιστική ετοιμότητα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις, τη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτές. Απαιτείται, επίσης, ο κάθε λαός να μην εγκλωβίζεται στο ένα ή το άλλο εχθρικό - για τα συμφέροντά του - σενάριο, στις ενδοαστικές αντιθέσεις. Αντίθετα, έχει κάθε συμφέρον να αναπτύξει τη δική του αυτοτελή, μαζική δράση, να προετοιμάζει και να διεκδικεί σε κάθε καμπή και στιγμή τη δική του λύση, με κριτήριο τις δικές του ανάγκες και με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες».

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις