Η πετυχημένη απεργία ενισχύει τις προϋποθέσεις για κλιμάκωση

Στον απόηχο της μεγάλης γενικής απεργίας την περασμένη Πέμπτη και των μαζικών απεργιακών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα, τα ταξικά συνδικάτα σχεδιάζουν τα επόμενα βήματα. Χτες, αναμενόταν να συνεδριάσει και η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, με αντικείμενο την αποτίμηση του απεργιακού αγώνα και την ανάληψη νέων πρωτοβουλιών.

Η επιτυχία της απεργίας ενίσχυσε τις προϋποθέσεις για κλιμάκωση, έδειξε ότι υπάρχουν περιθώρια να δυναμώσει κι άλλο η αγωνιστική πίεση από την πλευρά της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με κεντρικό αίτημα να αποσυρθεί το σχέδιο - λαιμητόμος για το Ασφαλιστικό.

Από τις ίδιες τις εξελίξεις, προκύπτει τώρα η ανάγκη να απαντηθεί ακόμα πιο αποφασιστικά η προσπάθεια κυβέρνησης - κεφαλαίου να ανοίξουν ολόκληρη τη «βεντάλια» των αντιλαϊκών μέτρων, να επεκτείνουν τις ανατροπές στα Εργασιακά, στο Φορολογικό, στην Πρόνοια, παράλληλα με τα μέτρα για το Ασφαλιστικό, που γίνονται ακόμα χειρότερα για το λαό όσο προχωρά η διαδικασία της διαπραγμάτευσης.

Το σταμάτημα της παραγωγής σε μεγάλους χώρους δουλειάς τη μέρα της απεργίας και η συμμετοχή χιλιάδων αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, μισθωτών και ελευθεροεπαγγελματιών επιστημόνων στις απεργιακές συγκεντρώσεις των εργαζομένων, ανέδειξαν τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης στη συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, την ευθύνη που έχουν τα συνδικάτα των εργαζομένων να πρωτοστατήσουν για να εκφραστεί οργανωμένα η απάντηση του λαού στα μέτρα που δεν αφήνουν κανέναν ανέγγιχτο.

Το ΠΑΜΕ έγκαιρα προειδοποίησε για τις επερχόμενες νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό. Τις χαρακτήρισε «αιτία πολέμου» για τους εργαζόμενους και το λαό και πρωτοστάτησε για να μπουν εμπόδια. Αποκάλυψε τη στρατηγική σημασία που έχουν για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και το γεγονός ότι αποτελούν συνέχεια των νόμων που ψήφισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Οι πρωτοβουλίες που πήραν το προηγούμενο διάστημα οι ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις σε κλάδους και χώρους δουλειάς βοήθησαν στην προετοιμασία των απεργιακών αγώνων που κλιμακώνονται το τελευταίο τρίμηνο.

Η συμβολή του ΠΑΜΕ στην οργάνωση και στην επιτυχία της απεργίας αναγνωρίζεται τώρα από ακόμα περισσότερους εργαζόμενους και ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων. Το επιβεβαίωσε και η μαζικότητα που είχαν τα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα, όπου σε πολλές περιπτώσεις η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Επιβεβαιώθηκε και ενισχύθηκε το κύρος του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, των συνδικάτων που παλεύουν μέσα από τις γραμμές του.

Σκληρή ταξική αναμέτρηση

Η απεργία της Πέμπτης ήταν μια σκληρή ταξική αναμέτρηση, από την οποία προκύπτουν χρήσιμα στοιχεία και συμπεράσματα για τη δράση των ταξικών συνδικάτων, το ρόλο των άλλων συνδικαλιστικών δυνάμεων, την παρέμβαση της εργοδοσίας, της κυβέρνησης και των αστικών κομμάτων. Η στάση της κυβέρνησης, μετά την απεργία, είναι συνέχεια της προσπάθειας που έκανε όλες τις προηγούμενες μέρες να την υπονομεύσει, να διασπάσει τους εργαζόμενους, να αποτρέψει την κοινή τους δράση με τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Με ψευτοδιλήμματα και φοβέρες για «αποσταθεροποίηση», επιχείρησε να τρομοκρατήσει το λαό. Δοκίμασε ακόμα να χρησιμοποιήσει τα ερείσματα που έχει σε συνδικαλιστικές πλειοψηφίες και σε ανώτερα στρώματα των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτών, για να παρέμβει διαλυτικά και διασπαστικά στους αγώνες.

Τώρα, προσπαθεί να απαξιώσει την απεργία και τη μαζική συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Δεν διστάζει να παρουσιάσει την επιτυχία της απεργίας ως αποτέλεσμα της ανοχής της εργοδοσίας, ομολογώντας άθελά της ότι στους τόπους δουλειάς βασιλεύουν η τρομοκρατία και ο νόμος του εργοδότη. Επιτίθεται με συκοφαντίες στο ταξικό κίνημα και σε άλλες περιπτώσεις προσπαθεί να ταυτίσει τις οργανωμένες λαϊκές αντιδράσεις με τις προβοκατόρικες πρακτικές μιας μικρής μερίδας όσων κινητοποιούνται στα μπλόκα και αλλού.

Η αλήθεια είναι ότι η εργοδοσία πολέμησε με ταξικό μίσος και αυτήν την απεργία. Δεν το αποδεικνύει μόνο η στάση της σε μεγάλους κλάδους τη μέρα της απεργιακής κινητοποίησης, αλλά και πριν από αυτήν. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, εκεί που εκφράζονταν αγωνιστικές διαθέσεις, η απειλή ήταν «αν απεργήσεις, αύριο ψάξε για δουλειά». Σε άλλες περιπτώσεις, η εργοδοσία μοίραζε αβέρτα ρεπό τη μέρα της απεργίας ή παρενέβαινε «πυροσβεστικά» για να εκτονωθεί η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια.

Κυρίως, όμως, η εργοδοσία προσπάθησε να βάλει εμπόδια στην επαφή των εργαζομένων με τις ταξικές δυνάμεις σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας όχι μόνο αυτής της απεργίας, αλλά και των προηγούμενων. Πάλεψε με νύχια και με δόντια για να μη γίνουν Γενικές Συνελεύσεις, να μην εκφραστούν οι αγωνιστικές διαθέσεις εκεί όπου τα προβλήματα είναι πιο οξυμένα. Πριν και μετά την απεργία προχώρησε ακόμα και σε απολύσεις πρωτοπόρων εργατών, συνδικαλιστών του ταξικού κινήματος.

Αυτά είναι που χαρακτηρίζουν τις διαθέσεις της μεγαλοεργοδοσίας απέναντι στην οργάνωση και τους αγώνες των εργαζομένων. Είναι δεδομένη η επιθυμία της να προχωρήσουν ταχύτερα οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις για την ανάκαμψη της οικονομίας. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, στηρίζει τις ανατροπές στο Ασφαλιστικό και ταυτόχρονα πιέζει για να επιταχυνθούν τα μέτρα στα Εργασιακά, οι ιδιωτικοποιήσεις, η αλλαγή προς το χειρότερο του συνδικαλιστικού νόμου και άλλα.

Δύο διαφορετικοί κόσμοι

Αρωγός της κυβέρνησης και της εργοδοσίας είναι ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός. Τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστάτησαν στην απεργοσπασία, ενώ στο χώρο της Εκπαίδευσης προσπάθησαν με απειλές να εμποδίσουν τη συμμετοχή των μαθητών στις συγκεντρώσεις των απεργών γονιών τους.

Στις πρώην ΔΕΚΟ τα ρεπό, οι άδειες, οι δηλώσεις ασθένειας και οι απεργοσπαστικοί μηχανισμοί έκαναν θραύση, ενώ στις τράπεζες, από τις οποίες προέρχεται ο κύριος όγκος των αντιπροσώπων στο επικείμενο συνέδριο της ΓΣΕΕ (!) η συμμετοχή των εργαζομένων σε όλες, πλην της Εθνικής, κυμάνθηκε σε μονοψήφια νούμερα. Η ευθύνη της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στην ΟΤΟΕ και στους συλλόγους των τραπεζοϋπαλλήλων «βγάζει μάτι».

Στον αντίποδα, καταγράφηκαν περιπτώσεις όπου οι εργαζόμενοι ξεπέρασαν τις συνδικαλιστικές τους πλειοψηφίες. Οπως, για παράδειγμα, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς της Αττικής, όπου μονιμοποιείται και διευρύνεται ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων που συμμετέχουν στην απεργία, παρά τις αποφάσεις των σωματείων τους για στάσεις εργασίας.

Επίσης, σε επιχειρήσεις στα Τρόφιμα - Ποτά, σε Τύπο - Χαρτί και σε άλλους κλάδους, καταγράφηκαν περιπτώσεις όπου συνδικαλιστές και εργαζόμενοι αντέδρασαν στη συνειδητή αδράνεια ή στην απεργοσπασία της πλειοψηφίας και συμμετείχαν στην απεργία με τα πανό της ταξικής τους Ομοσπονδίας.

Κοινό χαρακτηριστικό σε όλες τις συγκεντρώσεις που έγιναν με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ ήταν η συμμετοχή νέου κόσμου, εργαζομένων και σωματείων που εκτιμούν τη δράση του ΠΑΜΕ, το αισθάνονται ως αποκούμπι τους, αναγνωρίζουν το ρόλο του στην οργάνωση των αγώνων, χωρίς να συμφωνούν με όλες τις θέσεις του.

Σε κλάδους και χώρους δουλειάς όπου υπάρχει οργανωμένη παρέμβαση από τις ταξικές δυνάμεις, η συμμετοχή στην απεργία ήταν καλύτερη, ενώ οι συγκεντρώσεις Εργατικών Κέντρων που ξεχωρίζουν για τη συνέπεια, τη δράση και το κύρος τους, αναδείχτηκαν σε πόλο έλξης για σωματεία της περιοχής όπου δεν πλειοψηφούν οι ταξικές δυνάμεις, όπως και για οργανωμένες δυνάμεις των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτών.

Να κλείσει κάθε δρόμος προς τα πίσω

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η απεργία της Πέμπτης δημιούργησε προϋποθέσεις για μια νέα κατάσταση. Κυβέρνηση, εργοδοσία, αστικά κόμματα και εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός θα προσπαθήσουν να παρέμβουν πιο οργανωμένα και συστηματικά, για να χειραγωγήσουν τις διαθέσεις που εκφράζονται. Εδώ θα κριθούν η ετοιμότητα, η πρωτοβουλία και η ευθύνη των ταξικών δυνάμεων, των κομμουνιστών που δρουν μέσα από τα συνδικάτα.

Η κλιμάκωση του αγώνα πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς, με ενεργό συμμετοχή στο σχεδιασμό και την υλοποίηση των αποφάσεων, μέσα από συλλογικές διαδικασίες, όπου θα συζητηθούν και τα συμπεράσματα από την τελευταία απεργία, θα οξυνθεί η διαπάλη με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και των αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Μέσα από κάθε τέτοια συζήτηση χρειάζεται να ισχυροποιείται η πεποίθηση στους εργαζόμενους ότι πρέπει με την πάλη τους να κλείσουν κάθε δρόμο προς τα πίσω, να μην πέσουν ξανά στην παγίδα της κυβερνητικής εναλλαγής, στην αυταπάτη ότι μια άλλη κυβέρνηση μπορεί να τα κάνει καλύτερα. Να φωτίζεται ο δρόμος προς τα μπρος, η προοπτική που ανοίγεται από το δυνάμωμα του εργατικού κινήματος, την ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας, που θα παλεύει για να υποστεί ρήγματα ο αρνητικός συσχετισμός, μέχρι να τον ανατρέψει.

Π.