Να κάνουμε το βήμα παραπάνω στην οργάνωση της δουλειάς

Βασικός παράγοντας παρέμβασης στις εξελίξεις, είναι να διατηρήσουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων μέσα στο κίνημα. Είμαστε το ΠΑΜΕ, με πείρα και πλούσια δράση, έχουμε βάλει τη σφραγίδα μας αυτά τα 15 χρόνια σχεδόν σε όλους τους κλάδους, αποτελώντας τη συνέχεια της μεγάλης ιστορίας των αγώνων της τάξης μας. Τολμήσαμε τα προηγούμενα χρόνια παρεμβάσεις, που ανέδειξαν κορυφαία ζητήματα και συσπείρωσαν μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων. Βάλαμε σε κίνηση νέες δυνάμεις, κάναμε βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων κατά κλάδο και κατά νομό.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μας ξεχώριζε μεταξύ άλλων απ' όλες τις άλλες δυνάμεις, ήταν το ενιαίο πλαίσιο πάλης, με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής οικογένειας. Σε αυτό δεν κάναμε ποτέ εκπτώσεις, ούτε ιστορικούς συμβιβασμούς. Το κάθε επιχειρησιακό ή κλαδικό αίτημα είχε αφετηρία αυτήν την αρχή, γι' αυτό κερδίσαμε το σεβασμό και την εμπιστοσύνη των εργαζομένων.

Σήμερα, λίγες βδομάδες μετά την κυβερνητική εναλλαγή, δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα περιθώριο να θεωρήσει κανείς ότι μπορούν να επιχειρήσουν να βάλουν και εμάς στο χέρι.

Εχουμε έτοιμο, από το προηγούμενο φθινόπωρο, το πλαίσιό μας, που οδήγησε σε μια πολύμορφη τρίμηνη δράση και ένα πετυχημένο πανελλαδικό συλλαλητήριο. Είμαστε οι μόνοι που αμφισβητούμε ευθέως, χωρίς υποσημειώσεις, αυτό το δρόμο ανάπτυξης που οδηγεί την εργατική τάξη σε ήττες, υποχωρήσεις, συμβιβασμούς. Είμαστε αυτοί που δώσαμε την πραγματική, ταξική σημασία στην έννοια αλληλεγγύη και πριν, αλλά και μέσα την κρίση.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που θα μας κάνει να διστάσουμε να προβάλουμε και τώρα όλα όσα παλεύαμε μέχρι σήμερα; Εμείς ποτέ δε μιλήσαμε για «ένα στα δέκα», γιατί ποτέ δε μειώθηκαν οι ανάγκες, τουναντίον αυξήθηκαν. Εμείς ποτέ δεν διδάξαμε την ανοχή, αντίθετα επιδείξαμε σημαντική αντοχή και όταν η επίθεση ήταν σε όξυνση. Με όσους σήμερα κατέχουν κυβερνητικές θέσεις, έχουμε αντιπαρατεθεί μέσα κι έξω από το κίνημα, όταν οδηγούσαν ή ακολουθούσαν το άρμα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Μπροστά, λοιπόν, στις προσδοκίες και στην ελπίδα που έχουνε πολλοί εργαζόμενοι και τις βασίζουν σήμερα σε αυτό το κυβερνητικό σχήμα, εμείς πρέπει να αποκαλύπτουμε καθημερινά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να διατηρήσει - και γιατί όχι, να πάρει και νέα - μέτρα που χρειάζονται για την καπιταλιστική ανάκαμψη και την κερδοφορία των μονοπωλίων.

Επειδή η επίθεσή τους θα είναι ολοκληρωτική, θα στοχεύει, μέσα από τη χειραγώγηση των εργαζομένων κατευθείαν στο μυαλό τους, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση εμείς να τους αντιμετωπίσουμε αποσπασματικά. Δεν μπορεί η κυβέρνηση να ανοίγει συνολικά τα ζητήματα (ιδιωτικοποιήσεις, φορολογία, εισόδημα, συμμετοχή σε όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις) κι εμείς να προσπαθούμε να την αποκαλύψουμε σε ορισμένες μόνο πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής, όπως είναι το 751, οι επικουρικές συντάξεις, ο ΟΜΕΔ κ.λπ. Δεν μπορεί η διαπραγμάτευση για το χρέος που αναγνωρίζει να γίνεται με όλους τους εκπροσώπους των μονοπωλίων κι εμείς να αφήνουμε την κουβέντα να περιστρέφεται γύρω από τις γραβάτες και τα κασκόλ.

Ταυτόχρονα, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω στην οργάνωση της δουλειάς μας κατά κλάδο και κατά περιοχή. Ενώ σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται ότι έχουμε έγκαιρη αντίδραση σε κλαδικές εξελίξεις, παρουσιάζεται η αδυναμία να δουλεύουμε απέναντι σ' αυτές συνολικά, ενιαία και αποτελεσματικά. Υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης της δουλειάς μας, αν οι κλαδικές γραμματείες δούλευαν καλύτερα με τις τοπικές, τα προβλήματα της κάθε περιοχής συνδέονταν με αυτά του κλάδου και αντίστροφα. Αν τα σφυριά μας βάραγαν στον ίδιο ρυθμό.

Ομοίως, υπάρχει μια σύγχυση στο εύρος της δράσης κλαδικών σωματείων, της δυνατότητας να παρέμβουν σε όλο το νομό, με τη μορφή οργάνωσης που παρουσιάζουν τα περισσότερα από αυτά. Με βάση το γεγονός ότι ο προσανατολισμός μας δεν μπορεί να είναι άλλος από τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, θέλει να δούμε τις μορφές οργάνωσης με περισσότερη τόλμη.

Συχνά, διστάζουμε να προχωρήσουμε στην ίδρυση επιχειρησιακών σωματείων, αδυνατίζοντας στην ουσία την κλαδική δουλειά, αφού ένα συνδικάτο δεν μπορεί από μόνο του να συσπειρώσει την κρίσιμη πλειοψηφία που απαιτούν οι συνθήκες για να είναι αποτελεσματική η δράση του. Ετσι, πάει πίσω και η ένταξη νέων δυνάμεων στο κίνημα. Κυρίως, όμως, δεν αξιοποιείται πείρα που μπορεί να έρθει από μαζικούς χώρους, με τον εργοδότη απέναντι καθημερινά, με συνεχή τριβή που προκαλεί η μαζική δουλειά.

Και, τέλος, πρέπει να ξεκινήσουμε την εκπαίδευση και διαπαιδαγώγηση συνδικαλιστικών μας στελεχών, ιδιαίτερα των νέων. Και αυτό δεν είναι δουλειά που θα ανατεθεί στο ΠΑΜΕ κεντρικά. Πρέπει να γίνει κατά κλάδο, να ληφθούν υπόψη οι ιδιαίτερες συνθήκες που συναντάμε σε κάθε κλάδο παραγωγής, το επίπεδο μόρφωσης, οι εργασιακές σχέσεις που επικρατούν. Το να μαθαίνει ένας νέος συνδικαλιστής πώς να στέκεται ως εκπρόσωπος των εργατών δεν τον κάνει γραφειοκράτη, αρκεί αυτή η γνώση και η πείρα να συνοδεύονται από ιδεολογικοπολιτική ενίσχυση και βέβαια τις αξίες του ταξικού, εργατικού κινήματος.

Νίκος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Πρόεδρος του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής

Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ