Να αναδειχτεί ο λαός σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων

Τ

α πρωτοσέλιδα των αστικών εφημερίδων είναι ενδεικτικά για το πώς θα κινηθεί η πολιτική αντιπαράθεση στη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και μετά από αυτήν, ανάλογα με το αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, όλα σχεδόν τα χτεσινά πρωτοσέλιδα ασχολούνταν με το αν η συγκυβέρνηση συγκεντρώνει τους 180 βουλευτές, ποιοι είναι οι σίγουροι στο «ναι» και ποιοι στο «όχι», ποιοι μετεωρίζονται στο «ίσως».

Παράλληλα, γίνεται προσπάθεια από τώρα να εμπεδωθούν στις λαϊκές συνειδήσεις τα εκλογικά διλήμματα των δύο πόλων που διεκδικούν τη διακυβέρνηση: «Οικονομική - πολιτική σταθερότητα ή αστάθεια και περιπέτειες» από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, «κάλπικη ή πραγματική διαπραγμάτευση με την τρόικα» από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Παραλλαγές του ενός ή του άλλου διλήμματος προβάλλουν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις και μεμονωμένα οι λεγόμενοι «ανεξάρτητοι» βουλευτές.

Αυτό που έντεχνα περνάει στο σκοτάδι είναι ότι το νέο κύμα της επίθεσης στο Ασφαλιστικό, στα εργασιακά, στο φορολογικό, δε θα ανακοπεί από τη διαδικασία της προεδρικής εκλογής και από το ενδεχόμενο νέων εκλογών. Αυτό επιβεβαιώνει και η απόφαση του Γιούρογκρουπ της Δευτέρας. Από αυτήν τη σκοπιά, η επίσπευση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και οι ενδεχόμενες εκλογές εντάσσονται στο σχεδιασμό για κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, μιας και τα μέτρα που συζητιούνται είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο και αποτελούν κρίκους στη μακριά αλυσίδα της ανάπτυξης προς όφελος των μονοπωλίων, που ξεκινά πολύ πριν την κρίση και βεβαίως θα συνεχιστεί και στην ανάκαμψη. Δεν πρόκειται, λοιπόν, να ανακοπεί αυτή η πολιτική, παρά μόνο αν ο λαός παρέμβει καθοριστικά στις εξελίξεις.

Τ

ους μήνες που πέρασαν, από τις αρχές του Σεπτέμβρη, τα ταξικά συνδικάτα, οι κομμουνιστές και άλλοι εργάτες που δρουν μέσα στα σωματεία, ανέπτυξαν έντονη δράση. Είχαμε διεργασίες στους χώρους δουλειάς και μαζικές κινητοποιήσεις, όπως το πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη, οι απεργιακές συγκεντρώσεις στις 27 Νοέμβρη, δεκάδες κλαδικές και τοπικές κινητοποιήσεις. Διευρύνθηκε η συσπείρωση γύρω από πρωτοβουλίες που πήρε το ΠΑΜΕ, φανερώθηκε καλύτερα ο υπονομευτικός ρόλος του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου.

Φάνηκε ότι υπάρχει εκείνη η κρίσιμη μάζα των εργαζομένων, που σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα, μπορεί να σπρώξει τα πράγματα μπροστά, να συμβάλει καθοριστικά στην ανασύνταξη του κινήματος. Αυτές οι θετικές διεργασίες και η γενικευμένη κατακραυγή κυρίως για τα νέα μέτρα στο Ασφαλιστικό, αδυνατίζουν την προσπάθεια της συγκυβέρνησης να αποσπάσει την ενεργό συμμετοχή ή έστω την ανοχή του λαού στα νέα μέτρα. Αδυνατίζει, ταυτόχρονα, η προπαγάνδα ότι με αυτό το πακέτο μέτρων τελειώνουν τα μνημόνια και η τρομοκρατία ότι έρχεται χάος αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα.

Φάνηκε, επίσης, ότι υπάρχει ένα υπολογίσιμο τμήμα των εργαζομένων που απορρίπτει τη λογική της ανάθεσης και των «νέων σωτήρων», όπως την πλασάρει στο κίνημα ένα κομμάτι του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ολα αυτά μπορούν να αποτελέσουν παράγοντες που ασκούν πίεση και επιδρούν ως ένα βαθμό στις εξελίξεις. Είναι χαρακτηριστικοί οι προβληματισμοί που εκφράστηκαν για το αν θα περνούσαν με ευκολία τα νέα «προαπαιτούμενα» για την τελευταία δόση.

Από αυτήν τη σκοπιά, η συγκυβέρνηση, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιούν τη διαδικασία της προεδρικής εκλογής και τα διλήμματα που προβάλλουν. Η μεν κυβέρνηση για να στείλει μηνύματα τόσο στους δικούς της βουλευτές και των άλλων κομμάτων, ο δε ΣΥΡΙΖΑ για να διαμορφώσει τις κατάλληλες συμμαχίες που θα τον βοηθήσουν στην ανάδειξή του σε κυβέρνηση. Και οι δύο εκβιάζουν τη συναίνεση του λαού σε διαφορετικές εκδοχές του ίδιου αντιλαϊκού δρόμου, που δεν πρόκειται να αλλάξει η κυβερνητική εναλλαγή.

Τ

ώρα, η εγρήγορση πρέπει να αυξηθεί. Τις μέρες που έρχονται θα φουντώσει η προεδρολογία και η εκλογολογία. Θα δυναμώσει η προσπάθεια να βάλουν το λαό στη γωνία, να τον περιορίσουν σε ρόλο θεατή, που, στην καλύτερη περίπτωση, θα περιμένει «λύση» από τις εκλογές. Οι αντιλαϊκές εξελίξεις, όμως, δεν μπορούν να αποτραπούν από κυβερνήσεις που αναγνωρίζουν το χρέος, αποδέχονται τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ και αγωνιούν για την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει δείγματα γραφής. Δεν είναι μόνο η υποχώρηση ακόμα και από αυτές τις φραστικές διακηρύξεις του ενάντια στα μνημόνια. Δεν είναι μόνο τα διαπιστευτήρια που δίνει με την οκά στα διάφορα επιτελεία των αστών, μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Είναι και κάτι ακόμα: Το 26% που πήρε στις τελευταίες εκλογές, δε μεταφράστηκε ποτέ στην ενίσχυση του κινήματος προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησε τις όποιες συνδικαλιστικές δυνάμεις του για να υπονομεύσει τους ταξικούς αγώνες, να μετατρέψει το κίνημα σε «ουρά» της προσπάθειας που κάνει για να γίνει κυβέρνηση.

Αυτό που έχει ανάγκη ο λαός, είναι ισχυρό ΚΚΕ παντού, και στις ερχόμενες εκλογές. Είναι όρος αναγκαίος, για να αναδειχτεί ο ίδιος σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων, να γίνει το εργατικό - λαϊκό κίνημα ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις της μιας ή της άλλης διαχείρισης. Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις ώστε να ξηλώσει ο λαός όλο το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Για να έρθει πιο κοντά η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος, που είναι να απαλλαγεί οριστικά ο λαός, από τις αλυσίδες των μονοπωλίων, από τα δεσμά της ΕΕ, για να έρθει ο ίδιος ο λαός στην εξουσία.

Π.