Ωρα να βγουν συμπεράσματα

Η

 οργή των εργαζομένων στα Ναυπηγεία Ελευσίνας ξεχείλισε, αλλά το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν δεν προέκυψε τους τελευταίους μόνο μήνες. Από αυτήν τη σκοπιά, είναι μια καλή ευκαιρία τώρα, παράλληλα με τον αγώνα τους για τα δεδουλευμένα, να βγάλουν και ουσιαστικά συμπεράσματα για την πολιτική που καθόρισε την πορεία των Ναυπηγείων και κατ' επέκταση τη δική τους «μοίρα», με κατάληξη τη σημερινή κατάσταση. Το 1969, ο εφοπλιστής Ανδρεάδης, με δάνεια από τη χούντα, ίδρυσε τα Ναυπηγεία Ελευσίνας.

Μέσα σε 6 χρόνια, τα ναυπηγεία βρέθηκαν με χρέος 9 δισ. δραχμές. Από το '75 μέχρι το 1992 πέρασαν στον έλεγχο του Δημοσίου, μέσω της Εμπορικής Τράπεζας και η αποπληρωμή των χρεών φορτώθηκε εξ ολοκλήρου στο λαό, μέσα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μέχρι το 1992, στα ναυπηγεία εργάζονταν περίπου 2.200 εργαζόμενοι και έγιναν κερδοφόρα. Το 1992, η κυβέρνηση της ΝΔ πούλησε το ναυπηγείο έναντι περίπου 8 δισ. δραχμών, καθαρό από χρέη, στον εφοπλιστή Περατικό. Επιβεβαιώθηκε έτσι ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι η άλλη όψη των κρατικοποιήσεων στον καπιταλισμό, αφού και οι δύο σκοπό έχουν να διασφαλίσουν τα μονοπώλια και τα κέρδη τους, σε βάρος των εργαζομένων και του λαού.

Ο

 εφοπλιστής, μέσα σε δύο χρόνια, φόρτωσε στο ναυπηγείο χρέη ύψους 10 δισ. δραχμών, απέλυσε 300 εργαζόμενους, πήρε «θαλασσοδάνεια» από την ΕΤΒΑ ύψους 7,5 δισ. και 2,3 δισ. δραχμών και τελικά επέστρεψε το ναυπηγείο στο κράτος! Στις 20 Ιούνη 1997 υπογράφτηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ η σύμβαση με τον Ν. Ταβουλάρη, με τίμημα 30 δισ. δραχμές, με περίοδο αποπληρωμής τα 15 χρόνια, συν δύο χρόνια περίοδο χάριτος. Ο Ταβουλάρης έγινε ιδιοκτήτης των ναυπηγείων, έχοντας εξασφαλίσει παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού ύψους 25 δισ. δραχμών.

Μέσα σε πέντε μήνες και μέχρι το Νοέμβρη του 1997, ο Ταβουλάρης απέλυσε 1.600 εργαζόμενους και από αυτούς επαναπροσέλαβε 750 χαρακτηρίζοντάς τους «νέες» θέσεις εργασίας, με πετσοκομμένους μισθούς και εργασιακά δικαιώματα! Τον ίδιο χρόνο, πήρε 7 δισ. δραχμές κρατική επιδότηση και άλλα 7 δισ. δάνειο για επενδύσεις.

Στις 10/03/2011, η διοίκηση της εταιρείας με αίτηση που κατέθεσε η μητρική εταιρεία «Νεώριον Συμμετοχών», ζήτησε την υπαγωγή των Ναυπηγείων Ελευσίνας στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, υποστηρίζοντας ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστότητας. Η συγκεκριμένη κίνηση στόχευε να πάρουν κομμάτι από την πίτα των εξοπλιστικών προγραμμάτων ύψους 10 δισ. ευρώ που εκείνη την περίοδο είχε καταρτιστεί από την κυβέρνηση, μέσω της κατασκευής των γαλλικών φρεγατών τύπου «ΦΡΕΜ» για το Πολεμικό Ναυτικό.

Α

κολούθησε η διένεξη με το κράτος, που ισχυρίζονταν ότι ενώ τα ναυπηγεία είχαν πάρει λεφτά, δεν είχαν προχωρήσει ανάλογα τις εργασίες, με τον επιχείρημα ότι δε διέθεταν «ρευστό». Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας αντιδίκησε με τα Ναυπηγεία που ζητούσαν επιπλέον χρήματα, επικαλούμενο σχετική γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.

Το θέμα διευθετήθηκε προσωρινά με μια τροπολογία τον Απρίλη του 2013, με την οποία αποδεσμεύονταν 25 εκ. ευρώ για τον ιδιοκτήτη του ναυπηγείου, προκειμένου να προχωρήσει η κατασκευή τριών πυραυλακάτων που είχε παραγγείλει το Πολεμικό ναυτικό. Το επιχείρημα ήταν τότε ότι με μέρος από αυτά τα λεφτά (11,5 εκ. ευρώ) θα πληρώνονταν οι εργαζόμενοι. Η τροπολογία δεν έλυσε το πρόβλημα, το οποίο επανέρχεται ακόμα πιο οξυμένο σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά, και ενώ φουντώνουν τα σενάρια και τα επιχειρηματικά παιχνίδια γύρω από τα Ναυπηγεία.

Η

 πείρα που έχουν αποκομίσει οι εργαζόμενοι και στα Ναυπηγεία Ελευσίνας δε δικαιολογεί αυταπάτες και αναστολές. Η εργοδοσία και το κράτος της «τα βρίσκουν» και «τα χαλάνε» ανάλογα με το πού φυσάει κάθε φορά ο άνεμος των ανταγωνισμών και των επιχειρηματικών συμφερόντων. Χαμένοι, όμως, βγαίνουν πάντα οι εργαζόμενοι. Καμιά θέση εργασίας δε διασφαλίζεται, κανένας μισθός δεν είναι σίγουρος όσο τα ναυπηγεία είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών. Οσο η ναυπηγική βιομηχανία υπηρετεί το καπιταλιστικό κέρδος και όχι τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και την άμυνα της χώρας.

Αυτό προϋποθέτει σύγκρουση και όχι συνεργασία με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, ρήξη και όχι ανοχή με την ΕΕ και τις κατευθύνσεις της, ανατροπή και όχι συμβιβασμό με τον «ρεαλισμό» του καπιταλιστικού μονόδρομου.

Α. Π.